Shaolin

Aby zacząć naukę Kung Fu, dobrze jest rozpocząć od zrozumienia znaczenia tego słowa. Kung Fu dosłownie oznacza energię /Kung/ i czas /Fu/. Wielu ludzi z Zachodu błędnie sądzi, że samo Kung Fu oznacza już pewien sposób walki. W rzeczywistości, każda umiejętność czy technika, która wymaga wytrwałości /energii i czas/ jest nazywana Kung Fu. Tak, więc, skrzypek, który stale ćwiczy i osiąga wysoki poziom biegłości posiada "Kung Fu". Jeśli chodzi o sztuki wojenne, to w Chinach w powszechnym użyciu znajduje się słowo Wu Shu, które oznacza technikę walki.

Słowo, Kung Fu zostało połączone ze sztukami wojennymi, dlatego, że zgodnie z chińską tradycją biegłość w systemie wojennym wymaga, co najmniej dziesięciu lat praktyki, a wiec dużej dawki Kung Fu. Wojenny artysta, który stale trenuje, staje się symbolem poświęcenia, energii i cierpliwości wymaganych do spełnienia ideałów Kung Fu. Z czasem, Wu Shu stało się znane jako Wu Kung, co oznaczało "wojenne Kung Fu lub prościej - "Kung Fu".
Podchodząc jeszcze inaczej do zrozumienia Kung Fu,a mianowicie, że Kung Fu jest tworem chińskiej kultury. Historycznie, Kung Fu w Chinach było integralną częścią systemu edukacyjnego w szkołach. Chińczycy przywiązywali dużą wagę do praktykowania Kung Fu, ponieważ uważali go za wielkiego nauczyciela szacunku, cierpliwości, grzeczności i moralności. Wszystkie te wartości kultywowane, więc były w kręgach szkolnych i rządowych. Na wielu rysunkach wielki filozof Konfucjusz przedstawiany jest z mieczem przy boku. Miecz ten symbolizował, że dzięki sztukom wojennym posiadł on moralną władzę nad umysłem i ciałem. Od najbiedniejszego chłopa do największego cesarza wierzono, że posiadanie umiejętności Kung Fu jest oznaką dobrego charakteru. Tak, więc, chińska kultura i chińskie Kung Fu nie mogą być rozdzielane bez szkody dla obu tych rzeczy.

W świetle istotnego stopienia się Kung Fu z chińską kulturą, jeden fakt staje się maksymalnie ważny. Kung Fu, jak i chińska kultura, ma już ponad trzy tysiące lat. W tym tak długim okresie czasu odkryte, rozwinięte i praktykowane były wszystkie możliwe aspekty wojennej techniki i teorii. Długa historia praktycznego rozwoju uczyniła, że Kung Fu stało się wartościową spuścizną i jednym z najlepszych systemów sztuk wojennych. Odrzucenie doświadczenia liczącego trzy tysiące lat byłoby odrzuceniem wszystkiego, co posiada sprawdzoną wartość. Zwracając się teraz w kierunku historii Wu Shu dostrzegamy, że, mimo iż istniało wiele stylów, to jednak najlepiej zorganizowany był styl rozwinięty w buddyjskiej świątyni zwanej Klasztorem Shaolin. Osiągnięcia systemu Shaolin uczyniły z niego najbardziej popularny styl. Ze względu na ustalony status systemu Shaolin oraz faktu, że większość dzisiejszych stylów posiada swoje korzenie w Klasztorze. Shaolin, więc główny nacisk kładzie się właśnie na jego historię. Przedstawione dalej informacje zaczerpnięte zostały z Wu Tan Journal /chińskie wydanie/ oraz kilku źródeł historycznych.

Pierwszy Klasztor Shaolin wybudowany został w roku 377 na Górze Shao Shih, Teng Fon Hshien w prowincji Huo Nan. Wybudowany on został z rozkazu cesarza Wei. Cesarz wybudował ten klasztor dla Buddysty zwanego Pao Jaco, aby można tam było odprawiać modły i nabożeństwa. W tym czasie mnisi nie przeprowadzali żadnych treningów sztuk wojennych. W roku 527, w czasie panowania dynastii Liang buddyjski książę, Da Mo, Hindus, przybył do klasztoru w celu głoszenia nauk religijnych. Wkrótce jednak przekonał się, że wielu mnichów było chorych i słabych. Aby znaleźć sposób wzmacniający ich, Da Mo pogrążył się w dziewięcioletniej medytacji. Kiedy zakończył ją, napisał dwie księgi - "Shi Sui Ching" i "Yi Gin Ching". Da Mo umarł w roku 539. Shi Sui Ching było głównie religijnym traktatem wyjaśniającym metody kultywacji buddyjskiego ducha, podczas gdy Yi Gin Ching nauczała sposobów wzmacniania fizycznego ciała. Tak się jednak złożyło, że po kilku pokoleniach zagubiono treść pierwszej z nich, a to prawdopodobnie, dlatego, że tylko niewielu ludzi praktykowało twarde metody i zasady w niej przedstawione. Druga księga, Yi Gin Ching, nauczana była w klasztorze Shaolin przez wszystkie pokolenia w celu zwiększenia fizycznej siły mięśniowej, a także tego, co jest określane mianem siły wewnętrznej.

Zwiększenie zewnętrznej i wewnętrznej siły zachęciło mnichów do badania ich specjalnych właściwości, tak, aby można je było zastosować w obronie przed złodziejami i rabusiami. Konieczność obrony przed bandytami była szczególnie istotna, ponieważ wielu mnichów podróżowało daleko od klasztoru rozszerzając wiarę i pomagając ludziom. W konsekwencji, nauka technik walki stała się częścią ich studiów. Należy jednak pamiętać, że mnisi spędzali więcej czasu na nauce Buddyzmu i rozwijaniu ducha niż na treningach sztuk wojennych.

W trzydzieści lat po śmierci Da Mo kilku mnichów o słabych charakterach opuściło klasztor i włóczyło się po okolicy rabując i zabijając. Ponieważ byli oni dobrze obeznani z technikami walki, więc zwyczajni ludzie byli bezbronni. W rezultacie, cesarz /dynastia Chou, rok 570/ nakazał zamknięcie klasztoru. Trwało to przez trzydzieści lat, aż do rozpoczęcia się dynastii Sui, kiedy to Klasztor Shaolin znów podjął swoją działalność. Aby uniknąć jakichkolwiek podobnych przypadków, położono duży nacisk na wychowanie w moralności. Nauka sztuk wojennych i moralności szła ręka w rękę.

W latach 600 - 1600 sztuki wojenne Klasztoru Shaolin stały się, najbardziej kompletnym systemem Wu Shu w Chinach i stad rozprzestrzeniały się na cały świat. W trakcie tego okresu czasu, mnisi z Shaolin badali i rozwijali siłę wewnętrzną, siłę zewnętrzną, medytację, różne formy walki wręcz, techniki z bronią, masaż, ziołolecznictwo, itp. System Shaolin stał się wkrótce znany jako autorytatywna droga Wu Shu. W tym okresie zbudowano ponad dziesięć Klasztorów Shaolin. Nawet więcej, za czasów panowania dynastii Ming /1368-1644/ mnisi uważani byli za przedstawicieli sprawiedliwości. Gdziekolwiek pojawił się mnich z Shaolin, jego umiejętności walki zawsze były wykorzystywane do pomagania innym i ochraniania ich.

Sposób walki Shaolin stał się tak wpływowy, że rozprzestrzenił się nawet w Japonii, Korei i innych częściach Indochin. Najstarsze japońskie sztuki wojenne opisywano jako "paraliżująca sztuka ludu Ming" lub "miękkie techniki". T e miękkie techniki nauczane były przez mnicha Chen Yuan Yen, który mieszkał w Japonii za czasów panowania Dynastii Ming. Miękkie techniki Chena przekształcił się później w "miękką drogę", czyli judo.

W roku 1644 klęska uderzyła w Chińczyków i Klasztor Shaolin. W tym roku nastąpił najazd Mandżurów, pokonanie Chińczyków i ustanowienie nowej dynastii Chin. Aby móc łatwiej kontrolować kraj, Mandżurowie postanowili zniszczyć największy ośrodek sztuk wojennych, jakim był Klasztor Shaolin. Jednak dopiero w roku 1760 przeprowadzono zmasowany atak przeciwko mnichom z Shaolin w wyniku, którego wielu zginęło i zniszczono wiele klasztorów. Niektórzy mnisi zostali zmuszeni do ukrycia się wśród ludu lub w Japonii lub na Korei. Nigdy już więcej Klasztor Shaolin nie odzyskał swojej dawnej wielkości.

Po rozproszeniu się mnichów z Shaolin i zniszczeniu ich klasztoru niemożliwością było dalsze szkolenie nowych mnichów w Wu Shu. Jednak mnisi, którzy ukrywali się, zaczęli nauczać swojego systemu zwykłych ludzi. Nauki te zaczęły się szeroko rozprzestrzeniać i w końcu doprowadziły do powstania wielu dzisiejszych stylów.

Ciekawą rzeczą jest to, że chociaż mnisi z Shaolin byli wyszkoleni w, jednym stylu, to jednak wśród ich studentów rozwijały się różne systemy. Powód mógł być następujący - chodziło o procedurę treningową przeprowadzaną w Klasztorze Shaolin. Każdy mnich musiał przejść przez dziesięć oddzielnych stadiów treningowych, z których każdy kładł nacisk na inne aspekty Wu Shu. Kiedy mnisi przeszli już przez to, wymagano od nich specjalizacji w jednym czy w dwóch, tak że kiedy później nauczali zwykłych ludzi, opierali się głównie na własnych specjalnościach Wraz z biegiem czasu style te coraz bardziej oddalały się od siebie. Nawet więcej, ponieważ uczniowie, którzy uczyli się określonej specjalizacji, nie mieli kontaktów ze sobą, więc pojawiła się tendencja do występowania różnic nawet w ramach tego samego systemu.

Jednak wielu mnichów nie tylko nauczało Wu Shu zwykłych ludzi, ale także organizowało wraz ze swoimi uczniami organizacje przeciwstawiające się dynastii Chin. Celem wielu Chińczyków stało się wtedy ponowne przywrócenie panowania dynastii Ming. Symbolem pragnienia powrotu do dawnych rządów było wykorzystywanie przez nich określonego gestu. Po chińsku, słowo "Ming" oznacza "jasność" oraz składa się z symbolów słońca i księżyca, które stanowiły dwa wielkie źródła światła. Prawa dłoń zaciśnięta w pięść symbolizowała słońce, a lewa otwarta dłoń księżyc. Połączone razem, oznaczały jasność, czyli Ming. Kiedy ktoś wykorzystywał ten gest, oznaczało to dwie rzeczy: po pierwsze musi powrócić dynastia Ming, a po drugie, wskazywał, że człowiek taki jest członkiem ruchu oporu.Symbol ten jest starym mistycznym emblematem hinduskich Buddystów, który oznacza "powodzenie i moc".

Mimo iż Klasztor Shaolin nigdy już nie osiągnął swojej poprzedniej wielkości, jednak zaczął uaktywniać się koło roku 1600. Przyczyny tego były dwie. Wewnętrzna korupcja Chin i zewnętrzna inwazja sił Zachodu. Pod koniec XVIII i na początku XIX wieku korupcja urzędników dynastii Chin była na porządku dziennym, a w rezultacie nasępiło także osłabienie reżimu. Nastąpiła także wojskowa i ekonomiczna inwazja zachodnich sił z Anglii, Francji i Rosji. Chińczycy musieli przeciwstawić swoje wojska zachodnim siłom, także Klasztor Shaolin mógł działać z pewną swobodą.

Istniały także inne pomniejsze przyczyny, które pomogły Klasztorowi Shaolin w ponownym podjęciu działalności. Około roku 1860 chińska armia po raz pierwszy wykorzystała broń palną na szeroką skalę. Mając taką broń w swoim ręku, chińskie władze dynastii, Chin miały ogromną, przewagę nad mnichami i mogły pokonać ich w dowolnej chwili. Drugą pomniejszą przyczyną było to, że klasztor nie był już w stanie osiągnąć swojej dawnej wielkości. Z powodu poprzednich prześladowań Klasztor Shaolin stracił wielu mnichów, którzy posiadali dużą wiedzę o sztukach walki, a strata ta nie była możliwa do naprawienia. Mimo iż system Shaolin był dalej najlepszą organizacją sztuk wojennych w Chinach, która szkoliła wielu dobrych wojennych artystów, jednak nie była ona tak wielka jak w poprzednich generacjach. Z tych włamie względów rządy dynastii Chin nie czuły się już dalej zagrożone. Innym faktem było także to, że Chińczycy zaczęli ignorować naukę i praktykę sztuk wojennych, tak, że tylko niewielka liczba ludzi chciała poświęcić swój wysiłek nauce.
W końcu, w roku 1911, Chińczycy wyzwolili się spod tyranii dynastii Chin dzięki powstaniu zorganizowanemu, przez Sun Yet -Sen'a. Po rewolucji nastąpiło siedemnaście lat wojen wewnętrznych, które doprowadziły dopiero do zjednoczenia kraju. Jednak Walki te doprowadziły do końcowej tragedii Klasztoru Shaolin, która rozpoczęła się w roku 1926.

W tym właśnie roku Chiang Kai-Shek rozpoczął ponowne zjednaczanie Chin i zorganizował sławną dzisiaj Północną Ekspedycję /1926-1928/. Celem tej Północnej Ekspedycji było oczyszczenie kraju z niezależnych zarządców wojskowych, którzy przeciwstawiali się zjednoczeniu kraju. Aby spełnić ten cel w prowincji Huo Nan, gdzie znajdował się główny Klasztor Shaolin, Chiang Kai-Shek wysłał Generała Fong Yu Hsiang'a, aby rozprawił się z zarządcą zwanym Farn Chung - Shiow.

Właśnie walki z tym zarządcą okazały się fatalne w skutkach dla Klasztoru Shaolin. W czasie ofensywy Fonga, której dowódcą w tej bitwie był jego porucznik Shih Yeou - Shan, zarządca Farn był bliskim przyjacielem Meaw Shing'a, który był Fan Jang czyli Głównym Mistrzem Klasztoru Shaolin. Meaw Shing był niezwykłym mnichem, który odznaczał się znakomitą biegłością nie tylko w sztukach wojennych, ale także w literaturze. Był on jednak dość próżnym człowiekiem i to doprowadziło do jego przyjaźni z Farn Chung Shiow'em. Kiedy wojska Shiha otoczyła armię Farna, został on zmuszony do ucieczki i schronił sil w Klasztorze Shaolin pod opieką Meaw Shing'a. Aby ochronić Farn'a, Meaw Shin nakazał mnichom w Shaolin walczyć z wojskami Shih'a. Mimo iż mnisi dobrze walczyli, jednak nie potrafili się przeciwstawić lepiej uzbrojonej armii. Po zwycięstwie żołnierze byli tak rozeźleni działalnością Meaw Shin'a, że zniszczyli Klasztor Shaolin. On sam poległ w tej bitwie. Właśnie ta walka w roku 1927 doprowadziła do końcowej ruiny Klasztoru Shaolin.

W tym właśnie wieku, kiedy Klasztor Shaolin podjął swoją działalność, w Shanghaju powstała sławna organizacja sztuk walki, która rozprzestrzeniła się w równych częściach Azji. W marcu 1909 roku, Huo Yuęn - Jar, który uczył się Mi Zoun Chuan od swojego ojca, Huo Ien - Di, przybył z Tientsin do Shanghaju i założył Związek Chin woo, jednak we wrześniu tego samego roku został otruty. Mimo to jego następcy nie przestraszyli się i dalej rozszerzali działalność związku Chin Woo, zapraszając tak sławnych mistrzów jak Chen Zhih-Zeng, /Styl Orła/, Lo Kuan -Yu /Styl Północnej Modliszki/, Geeng Cia - Kuan /Styl Hsing Yi/ i Wu Chien - Chuwan który był założycielem stylu Wu Tai Chi Chuan. Chociaż Związek Chin Woo został zamknięty w czasie II Wojny Światowej, jednak później otworzono go. Dzisiaj j posiada on 16 filii w różnych częściach Azji, włączając w to filię, która została założona w roku 1918.

Kiedy kraj zastał w końcu zjednoczony, rząd rozpoczął aktywny program ponownej organizacji Wu Shu. W roku 1928 powstał Nan King Central Kuo Su Institute /Centralny Instytut Kuo Su w Nan King/, którego celem była konsolidacja Wu Shu i zgrupowanie mistrzów. Pierwszym przewodniczącym tej organizacji został Chan Clih-Chiang. Od tego czasu, Wu Shu stało się znane jako Kuo Su, co oznaczało "technikę narodową. Wśród zaproszonych do udziału w niej mistrzów byli Gu Zou - Chang, Won Lai - Shen, Fu Chang, Wong, Shao - Chou i Li Shua - Lu. Specjalizowali się oni w Północnym Shaolin, Pa Gua, Mieczu Li Far i Stylu Tan Twe. Byli oni znani jako Pięć tygrysów z Północy. Zaproszonymi przez Central Kuo. Su byli także Geeng Dar - Hai /Styl Ta Chan/, Don Ien - Gieh /Styl Yang Tai Chi Chuan/ i Shun Yu - Fon /Styl Lo Han/. Wspominani wcześniej mistrzowie Chin Woo także mieli duży wpływ na instrukcje udzielane w Centralnym Instytucie Kuo Su. Mistrzowie ci wykorzystywali każdą okazję do przedyskutowania najlepszych technik poszczególnych stylów nie zważając przy tym na animozje dzielące te systemy. Tak, więc, styl, który rozwinął się w Centralnym Instytucie Kuo Su zawierał elementy z wielu systemów. Ten różnoraki styl stał się znany jako Długa Pięść, a w ciągu kilku lat organizacja ta zyskała dużą reputację.

Później, Pięciu Tygrysów z Północy zostało wysłanych do Kantonu, aby tam pomóc, generałowi Li Zhen - Chao w organizacji, następnego Instytutu Kuo Su. Tym razem, do instytutu w Kantonie zapraszano także sławnych mitrzów stylów południowych. Byli to Lin In-Tan /Styl Mou Cah Chuan/, Tan Shan /Styl Chai Li Fou/, Lin Yaw - Kuai, /Styl Smoka/, Chang Li - Chuan /Styl Białej Brwi/, Lin Shih - Zon /Styl Hung Gar/ i Wu Gsao - Jon /Styl Białego żurawia/. W instytucie tym połączono style północne i południowe, tak, że powstały nowe i i skuteczne techniki.


W roku 1937 nastąpiła inwazja Japończyków i w Azji zaczęła się II wojna światowa. Centralny Instytut został zamknięty, ponieważ wielu jego członków przystąpiło do ruchu oporu. W czasie tej trwającej osiem wojny zginęło wielu mistrzów i uczniów.

Kiedy w riku 1949 Chinami zawładnęli komuniści, wielu mistrzów Wu Shu wyjechało do Hong Kongu i na Taiwan, gdzie z większą swobodą mogli praktykować swoją sztukę. W czasie tego eksodusu naukę Wu Shu podjęła nowa generacja instruktorów. Li Mao - Ching należał właśnie do tego pokolenia. Główny instruktor mistrza Li Mau Ching'a, Hang Ching - Tan /1903 - 1976/ należał do drugiej generacji wojennych artystów z Centralnego Instytutu Kuo Shu. Mistrz Li uczył się także pod kierunkiem Fu Jar-Bin'a, eksperta Północnej Modliszki i Chińskich Zapasów oraz pod kierunkiem Su Bin Chuan'a i Fan - Kao - Shien'a. Istnieje dzisiaj wiele stylów z różnymi teoriami i technikami, jednak mimo tej różnicy każdy z nich jest nośnikiem tradycji oryginalnego systemu Shaolin.

Jeżeli wspominamy o klasztorze Shaolin, najczęściej ma się na myśli ten znajdujący się w Dengfeng, w prowincji Henan - z którym związana była działalność Bodhidharmy. Wiadomo jednak, że poza nim istniało z całą pewnością pięć innych o tej samej nazwie:
w Luoyangu, w prowincji Henan,
w okręgu Helin (obecnie na terenie Mongolii),
u podnóża góry Panshan w prowincji Hebei,
w Taiyuanie, w prowincji Shaanxi.

Wspomina się także o kilku innych klasztorach Shaolin:

w Quanzhou, w prowincji Fujian,
w Putian, w prowincji Fujian,
w prowincji Shangdong,
w prowincji Gansu,
oraz na Tajwanie.

Swiątynia w Quanzhou, znana wśród ćwiczących chińskie sztuki walki jako południowy Shaolin, występuje w wielu przekazach południowych szkół, kung-fu. Historycy twierdzą jednak, że brak jest dostatecznych świadectw, umożliwiających uznanie jej istnienia za fakt bezsporny. Wzmianki o pozostałych klasztorach są nieliczne i nie dające się zweryfikować.